Het gaat al een stuk beter in vergelijking met hoe hij zondagmiddag hier binnenkwam, maar hij voelt zich nog steeds erg beroerd en heeft nog extra zuurstof nodig. Hoewel de operatie al geen leuk vooruitzicht was, is dit onverwachte logeerpartijtje minstens zo vervelend. En misschien nog wel veel traumatischer voor Sam. Eigenlijk is deze ziekenhuisopname voor ons niets nieuws. Alles verloopt redelijk hetzelfde als de opnames die we vorige winter meemaakten. Sam is heel ziek. Hij krijgt extra zuurstof en wordt intensief vernevelend met Ventolin en hypertoon zout. Hij krijgt antibiotica, prednison, paracetamol en neusdruppels. Wat wel nieuw is, is dat Sam ruim een jaar ouder is, een echte peuter is en inmiddels zoveel nare ziekenhuiservaringen heeft meegemaakt in zijn prille leventje dat hij niets meer zomaar accepteert. Deze opname is eigenlijk een vreselijk en verdrietig gevecht.
Sam vecht tegen elke handeling die hij moet ondergaan en elk medicijn dat hij moet slikken. Hij is enorm boos en terecht natuurlijk, maar ook heel moeilijk. Hij schopt en schreeuwt als hij een zetpil paracetamol moet of als hij neusdruppels krijgt (vloeibare paracetamol vond hij nog erger). Het was een vreselijke strijd om het zuurstofslangetje aan te brengen. En de tweede keer, omdat de eerste keer niet goed gelukt was, voerde hij een enorm gevecht alsof zijn leven er vanaf hing. We voeren strijd bij elke verneveling, al begint dat gelukkig weer te wennen. Hij is inmiddels zo sterk in zijn verzet dat we hem met drie mensen vast moeten houden om een paar slokken antibiotica te geven en dat drie keer per dag. Het ene moment moet ik mijn kind in de houtgreep houden om hem het volgende moment te troostten in mijn armen. Ik slik mijn tranen in als ik mijn kind zo zie vechten en lijden. En soms laat ik ze gaan. Sam wil al weken niet meer praten, maar sinds we hier zijn zegt hij weer het woordje NEE. Eindeloos vaak. En wij kunnen zijn wensen en grenzen niet respecteren, want hij moet al deze ellende nou eenmaal ondergaan om beter te worden. Sam probeert elke witte jas letterlijk de kamer uit te duwen, weg, uit zijn buurt. Ik vind het vreselijk zwaar. Ik ben niet alleen lichamelijk gesloopt na al die korte nachten, maar ook onwijs verdrietig om alles dat hij hier weer moet meemaken. En ik maak me grote zorgen om de littekens die achterblijven op zijn zieltje. De timing van deze opname had natuurlijk niet beroerder kunnen zijn. Niet alleen omdat hij de operatie moet missen en we binnenkort weer alles uit handen moeten laten vallen en onze hele agenda moeten omgooien. Maar vooral omdat hij na zo’n traumatische week straks weer in het ziekenhuis mag verblijven. Dan begint het feestje van voor af aan. Weer een opname waarin we machteloos staan en helaas niet veel meer kunnen doen dan ons kind troosten en extra lief voor hem zijn. Ik vertel hem vaak hoe trots ik op hem en hoe veel ik van hem houd. En ik hoop maar dat hij dat voelt en vooral heel lang onthoudt. Dessie
7 Comments
Jørgen Engel
2/18/2020 06:10:36 am
We branden kaarsjes voor jullie en voor snelle verbetering 🔥
Reply
Ingrid vd Graaf
2/18/2020 07:03:05 am
veel sterkte voor jullie allemaal! je hart breekt om zo'n klein mannetje!
Reply
Astrid
2/18/2020 08:00:55 am
Veel sterkte voor jullie. Wat vind ik dit erg dat Sam zo ziek is. En dan moet hij ook nog vervelende behandelingen ondergaan. Mijn hart breekt hierdoor.
Reply
Wat een onverwachte en akelige wending na zo'n lange periode dat het zo goed mocht gaan! Ik vind het vreselijk voor Sam dat hij dit allemaal moet ondergaan maar ik vind dit ook voor jullie een loodzware last! Eigenlijk heb ik geen woorden om mijn meeleven uit te drukken...
Reply
Marianne Verhage
2/19/2020 01:21:17 am
Hartverscheurend!
Reply
Agnes van Dijk
2/25/2020 08:25:01 am
Wat een zorgen en verdriet . Hoop dat Sam gauw opknapt en wens jullie veel sterkte .
Reply
B. Wegelin
2/28/2020 05:19:20 am
Ik lees mee op jullie blog sinds we allebei vlak na elkaar onze eerste zoons kregen, die ook nog allebei Sam heten. Mijn hart breekt van deze foto. De enorme drift en in de weerstand zitten en NEE herken ik zo van mijn Sam, die precies even oud is, maar die niet in het ziekenhuis hoeft te liggen aan de zuurstof en vernevelaar en straks liesbreukoperatie. Hier was paracetamol geven tijdens de waterpokken al heftig. Ik heb ontzettend met jullie Sam en jullie te doen, en hoop dat er iets of iemand is die ook voor wat vrolijkheid kan zorgen daar in het BovenIJ. Voor jullie kleine Sam, maar ook om jullie even af te lossen.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |