Voor de traumatherapie (EMDR) heeft Dessie het levensverhaal van Sam in kindertaal uitgeschreven. De blijdschap, maar ook de moeilijke momenten. Vooral veel aandacht wordt er in het verhaal besteed aan de vele ziekenhuisbezoeken en –opnames en de heftige handelingen die hij daarbij moest ondergaan. Verrijkt met foto’s die we hem laten zien en wat ziekenhuisattributen krijgt Sam nu al 3 weken achter elkaar dit verhaal te horen. Ondertussen verplaatst de psycholoog de aandacht van Sam van de ene naar de andere kant, door een knuffel van het ene naar het andere been te bewegen of van schouder naar schouder. Een klein onderzoek van me naar de werking van deze vorm van therapie vond ik maar gebrekkig hoopgevend. De wetenschap wist niet exact waarom het zou werken, maar het werkt wel. Door de aandacht van de ene naar de andere kant te verplaatsen terwijl traumatische gebeurtenissen in herinnering gebracht worden, worden trauma’s verwerkt. Maar hoe weten we überhaupt waar Sam zijn trauma zit? En of hij ons wel begrijpt als we het verhaal voorlezen? Sam reageert behoorlijk op het verhaal. Ook al blijft hij allesbehalve rustig op schoot zitten. De passages over zijn operatie hakken er zichtbaar bij hem in, terwijl hij juist vrolijk is als Dessie vertelt over de leuke momenten. Als we een maskertje of slangetje voor zijn gezicht houden, duwt hij het boos weg. En aan het einde van het verhaal geeft hij zijn moeder een dikke knuffel. De boodschap komt binnen. Na drie sessies stromen de woorden nog niet bij Sam uit de mond. Dat wonder is (nog) niet gebeurd. Wel horen we soms weer een verrassend woordje, zoals ‘fiets’, ‘kietel’ of ‘(ge)noeg’. En zelfs zijn knuffel die hij een jaar geleden de naam ‘nanna’ gaf, is van de week weer bij naam genoemd. Sam klapt weer vrolijk in zijn handen en maakt vaker duidelijk wat hij wil. We zijn hoopvol, ook al beseffen we goed dat deze vreemde tijd waarin hij alleen met zijn moeder en vader is, wellicht ook een bijdrage hieraan levert. Elke week worden wij weer geconfronteerd met zijn moedige levensverhaal. Van de onzekerheid vlak na zijn geboorte naar de emotionele hectiek van zijn open hartoperatie en de frustratie van de vele ziekenhuisopnames. Niet alleen zware tijden voor Sam, maar ook voor ons. Telkens weer geconfronteerd worden met al deze emoties heeft in ieder geval een effect op ons. Zeker omdat Dessie ook druk bezig is met het boek over de eerste twee jaar met Sam. Wat hebben we toch bizar veel met elkaar meegemaakt in die tijd. Mooie dingen, maar ook traumatische gebeurtenissen. Dat we dat gezamenlijk met z’n drieën mogen verwerken, is best mooi. En in ieder geval voor mezelf effectief. Nu maar hopen dat Sam er ook snel baat bij heeft en z’n trauma’s een plekje kan geven. Laurens
1 Comment
Inge
4/26/2020 01:38:15 am
Wow Laurens 🌺, wat ‘n verhaal.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |