De quarantaine is al wel iets minder strak dan de eerste paar weken, want afgelopen week hadden we toch drie ‘medische’ afspraken in onze agenda staan. En zo brachten we ineens weer een bezoekje aan de bewoonde wereld. Sam keek verbaasd naar alle mensen die hij tegenkwam. Ze bestaan nog! Afgelopen donderdag brachten wij een bezoek aan het AMC, de plek die we absoluut wilden vermijden. We gingen langs bij de oogarts, op de spoedpoli. We hadden al een tijdje zorgen om Sam zijn linkeroog, dat hij regelmatig dichtknijpt zodra we zijn bril afzetten. Omdat er ernstige oogafwijkingen voor kunnen komen bij Marfan, zoals lensluxaties en scheurtjes in het netvlies, wilden we toch voor de zekerheid zijn ogen laten controleren. Daar waren de artsen het mee eens. De reguliere zorg blijven vermijden kan immers ook grote risico’s met zich meebrengen, misschien nog wel groter dan het risico om Corona op te lopen. Laurens stelde voor om een bazooka mee te nemen om alle virussen neer te knallen die we onderweg zouden tegenkomen. Of anders een waterpistool met zeepsop voor Sam. We hebben uiteindelijk besloten de warzone ongewapend te betreden, enkel op hoop van zegen.
Aangezien de artsen het heel druk hebben in het ziekenhuis, liep de wachttijd behoorlijk op. Aan de ene kant heel begrijpelijk, maar ook extra vervelend als je met een kwetsbaar kind en een dikke buik op een plek zit waar je echt niet wilt zijn. Na een uur wachten viel Sam in slaap. Dat hielp natuurlijk niet tijdens de controle. 1,5 meter afstand houden is voor een oogarts onmogelijk en nog onmogelijker als je te maken hebt met een dwarse peuter die helaas weer in de houtgreep gehouden moest worden. We zaten behoorlijk in elkaars space. Gelukkig leek er geen probleem te zijn met de lens en mochten we een trauma rijker, maar een zorg minder, na 3 uur naar huis. Vooralsnog lijken we ook virusvrij. Fingers crossed. Afgelopen vrijdag konden we starten met de EMDR traumatherapie bij ons thuis. De eerste sessie verliep goed, voor zover dat zeggen is met een peuter. Afstand houden was in dit geval aanzienlijk makkelijker. Voor de EMDR heb een verhaal geschreven over wat Sam heeft meegemaakt tijdens zijn eerste jaar, zoals zijn open hartoperatie. Tijdens deze sessie las ik het verhaal voor, terwijl de therapeut Sam probeerde af te leiden door een knuffeltje op zijn beentje en schouder te tikken. Sam vond het grappig, maar hij bleef ook goed betrokken en reageerde ook op sommige stukken uit het verhaal. Vrijdag gaan we verder. Laurens en ik zijn erg opgelucht dat we de therapie toch door kunnen laten gaan en niet op de lange baan hoeven te schuiven. En met alle rust thuis, is dit eigenlijk het ideale moment voor Sam. En die rust doet wonderen. Ons kind leeft helemaal op. Hij brabbelt weer veel meer en hij is erg vrolijk. Heel af en toe horen we weer een verrassend woordje, zoals ‘fietsen’ en ‘applaus’. En sinds een paar dagen klapt Sam weer enthousiast in zijn handen. En daar is alle reden voor, want Sam durft sinds kort echt los te staan. Heel voorzichtig zet hij dan een, twee, heel soms drie stapjes. Als wij niet applaudisseren doet hij het wel, en terecht! We hebben er steeds meer vertrouwen in dat Sam echt gaat leren lopen de komende maanden en daar mogen wij getuigen van zijn. Dat zijn toch bijzondere lichtpuntjes in tijden van Corona. Dessie
2 Comments
Marianne
4/15/2020 07:46:49 am
Lieve Sam,
Reply
Mirjam Fraanje
4/15/2020 01:56:59 pm
Wat goed om even te kunnen lezen hoe het met Sam gaat, we bellen binnenkort weer hoor! Lieve groeten, 'juffie' Mirjam
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |