Per 1 maart heeft Sam een derde opvang dag gekregen bij Zigzag. Hij mag daar nu 3 dagen per week naar toe. Afgelopen maandag zouden wij na anderhalf jaar afscheid nemen van onze gastouder Felicia. Dat ging natuurlijk niet door. De zorg en structuur die Zigzag biedt is nu weggevallen. Op dit moment is Sam thuis, net als andere peuters. En wat blijkt: thuisblijven doet hem behoorlijk goed.
Laurens en ik maken ons zorgen over alle therapieën die Sam nu moet missen. Ook de zorg die hij hard nodig heeft staat nu stil. De liesbreukoperatie is op de lange baan geschoven. De chirurg vertelde ons dat alleen echte spoedoperaties nog plaatsvinden in het AMC. Laat we hopen dat het nooit zover zal komen. Tegelijkertijd zien wij dat Sam helemaal tot rust komt. Hij geniet van het thuis zijn, van de quality time met mama en papa, van even niets hoeven en nergens heen moeten. Even geen gesleep van hot naar her. Geen lange dagen op de opvang en geen afspraken in het ziekenhuis. Hij mag gewoon even kind zijn. In de eerste week van de quarantaine heeft Sam ontzettend veel geslapen, hij was duidelijk heel erg moe. Nu eet hij een stuk beter en brabbelt hij weer veel meer. Hoe ingewikkeld het voor ons is om thuis te zijn, zo goed zit Sam in zijn vel. Dit geldt volgens mij niet alleen voor Sam. Ik zie het veel meer om mij heen. Ook van vriendinnen hoor ik dit verhaal en op Facebook wemelt het van de berichten en foto’s van vrolijke peuters die genieten van alle aandacht in deze gekke tijd. En natuurlijk, dit is heel anders voor grotere kinderen die graag met vriendjes en vriendinnetjes willen spelen en de muren op hen af zien komen. Of voor kinderen die verpleegkundige zorg en intensieve begeleiding nodig hebben en dat nu allemaal mislopen. Maar de allerkleinsten, zoals Sam hebben nog weinig behoefte aan spelen met andere kinderen, uitzonderingen daargelaten. Die zijn graag veilig thuis bij papa en mama. Het is jammer dat onze samenleving zo georganiseerd is dat een druk en hectisch gezinsleven met twee werkende ouders, kinderopvang en veel sociale activiteiten de norm is. Het is tegenwoordig bijna not done om de eerste paar jaar thuis te blijven om voor je kinderen te zorgen. Vrouwen krijgen al behoorlijk veel kritiek wanneer ze parttime werken, laat staan als zij als ‘prinsesjes’ thuis blijven. Ik worstel nu ook weer met die vraag, hoe lang ga ik thuis blijven met onze baby. Wanneer willen we starten bij een opvang? Drie maanden vind ik veel te vroeg. Maar weer een jaar thuisblijven voelt lang, om allerlei redenen. Uiteindelijk zit het heel erg ingebakken in onze cultuur dat beide ouders moeten werken. Maar wie betaalt daar de prijs voor? Volgens mij onze baby’s en peuters. Ik hoop dat deze tijd ons gaat leren hoe we daar ook anders mee om kunnen gaan. Dessie
2 Comments
Agnes van Dijk
4/2/2020 06:20:32 am
Ja , Dessie ik zie dat ook .ik ben een oma die werkt in een verpleeghuis ! Maar ik zie ook dat mn kleinkinderen , 4 stuks tussen de 7 en de 2 jaar enorm genieten dat papa en mama elke dag thuis zijn .Normaal gaan ze ook naar school en naar de naschoolse opvang en naar kdv .Daar zijn we toch achter gekomen door Covid 13 .Toch laat het maar gauw over zijn . Er zijn teveel kwetsbare kindjes en zieken en oudere !!!
Reply
Fijn dat het met Sam zo goed gaat en dat hij beter eet en brabbelt! En ja, ik ben het met je eens dat kinderen waarschijnlijk wel de dupe zijn van onze twee-werkende-ouder-cultuur, helaas. Er wordt ook zóveel van ze gevraagd, Wij kunnen als volwassen mensen de drukte van de dag nauwelijks aan, laat staan onze kleine kinderen! Zij hebben het al zo 'druk' met hun eigen ontwikkeling maar moeten desondanks mee in de jacht van elke dag omdat ouders werken.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |