In juli is het twee jaar geleden dat Sam als negen maanden oude baby aan zijn hart werd geopereerd in het LUMC. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik ontzettend gespannen met Sam op mijn arm de OK binnenliep. Sam keek met grote nieuwsgierige ogen om hem heen en lachte vrolijk naar de artsen en verpleegkundigen die in groene pakken voor hem klaar stonden. Zijn mooie oprechte glimlach veranderde in blinde paniek op het moment dat de anesthesist een narcosekapje op zijn mond en neus plaatste. Ik vond het vreselijk om mijn baby zo te zien vechten. Zou dat het moment zijn geweest dat Sam het vertrouwen in de witte (en groene) jassen verloor? Met tranen in mijn ogen nam ik afscheid van mijn baby en met grote snikken liep ik de OK uit. Vandaag ging dat gelukkig wel wat beter.
Sam is geen baby meer maar een peuter van 2,5 jaar. We hebben geprobeerd om hem zo goed mogelijk voor bereiden op deze opname. In plaats van een kapje kreeg hij de narcose via een infuus toegediend dat in de OK werd geplaatst. Door de kalmerende premedicatie had hij niet meer de energie om enorm te vechten. Wel was hij erg verdrietig toen er in zijn armpje werd geprikt en aan zijn lijf werd gezeten. Ik legde hem op het speciale bed neer en probeerde hem met een liedje te troosten. Niet veel later sliep hij. Mijn tranen kon ik weer niet bedwingen, maar de spanning was verder goed te doen. Een liesbreukoperatie is ook niet vergelijkbaar met een open hartoperatie, dat scheelt dan weer. Nadat ik Sam achterliet installeerden Laurens en ik ons in Sams kamer, wachtend op het verlossende telefoontje. Net als twee jaar geleden duurde de operatie langer dan verwacht en op een gegeven werd het toch een beetje spannend. We hadden gerekend op maximaal anderhalf uur, maar het duurde toch twee en half uur voordat ik bij Sam mocht kijken. En voor Laurens nog anderhalf uur langer, omdat hij niet mee mocht naar de uitslaapkamer. Maar gelukkig was alles goed verlopen. Deze keer trof ik een lief slapend kindje aan met een zuurstofmaskertje op. Geen opgeblazen gezichtje, beademingstube of enge drains in een dat kleine tere lijfje. Dan valt een liesbreukoperatie erg mee in vergelijking met de strijd die Sam eerder heeft geleverd. Toch waren er ook dit keer weer verrassingen. Met behulp van een kijkoperatie zag de chirurg dat niet alleen links maar ook rechts een breuk zat. Beide zijn nu hersteld. Ons mannetje voelt zich nog heel moe en beroerd, maar met voldoende rust en pijnstilling komen we de nacht wel door. We hebben goede hoop dat we morgenmiddag naar huis mogen gaan. Een ding lijkt helder, Sam heeft ook zijn tweede operatie goed doorstaan! Dessie
2 Comments
Inge kuntzelaers
5/19/2020 10:13:09 am
Wat weer ‘n heftige dag voor jullie 💪🏼❤️.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |