Met Moederdag denk ik daar dan ook weer extra over na. Moeder worden is toch echt het meest bijzondere dat ik in mijn leven heb meegemaakt en daar geniet ik elke dag van. En toch, of juist daardoor, ben ik net als vorig jaar weer niet zo happy op deze dag. Het voelt dubbel. Ik ben zo blij dat Sam er is. Maar die angst dat hij er op een gegeven moment niet meer is, is altijd voelbaar. Waarom kan ik dat gevoel niet gewoon uitschakelen? Soms baal ik van mezelf. Zaterdag waren wij met z’n allen naar een verjaardagsfeestje. Een feestje met veel baby’s, kinderen, vaders en moeders. Sam was een beetje verlegen, maar niet veel later scharrelde hij lekker rond in de tuin. Een meisje van Sam zijn leeftijd, drie maanden jonger, kwam binnen wandelen. Ze liep naar het tafeltje met hapjes en pakte een wortel. Ik keek naar dat schattige meisje, met die wortel in haar hand. Ik voelde een steek van jaloezie. Want wat zou ik graag zien dat Sam dat ook zou kunnen. Wat zou ik graag zien dat al die normale peuterdingen, zoals leren lopen, hem geen extra moeite hoeven te kosten. Het voelt soms zo oneerlijk.
De moeders waren druk in gesprek over kinderen, werk en hoe moeilijk het is om daar een goede balans tussen te vinden als je fulltime werkt. Over gemiste mijlpalen en of het het waard is om die missen. Over reizen, met en zonder je kind, over moeder zijn, over nog een eigen leven hebben. Ik hoorde het allemaal aan en een voelde een golf van verdriet over mij heenkomen (die al dagen onderhuids sudderde). Verdriet over dat Sam niet bij deze ‘gezonde’ kindjes hoort en ik dus niet bij deze ‘groep moeders’. Verdriet over al die normale keuzes, waarbij ik niet de vrijheid meer voel om die nog te maken. Verdriet over het feit dat ik een fantastisch lief, maar ongeneselijk ziek kind heb. Verdriet over alles eigenlijk. Dat thema, de balans tussen werk en gezin, raakte echt een gevoelige snaar. Ook voor de geboorte van Sam en voordat we er achter kwamen dat Sam neonatale Marfan heeft, wist ik dat het een dingetje zou worden voor mij. Ik heb mij altijd ontzettend verantwoordelijk gevoeld in elke baan en wil alles goed, of eigenlijk meer dan goed, doen. Carrière en moederschap zijn volgens mij voor elke vrouw moeilijk te combineren. Ik worstel dus ontzettend met mijn (op papier) parttime baan en hoe ik die moet combineren met mijn zorg voor Sam. Hetgeen resulteert in een permanent schuldgevoel omdat ik voor mijn gevoel in beide tekortschiet. Maar los van dat schuldgevoel, voel ik een allesoverheersende behoefte om bij Sam te zijn. Het is soms zo moeilijk om een hele dag niet bij hem te zijn, laat staan meerdere werkdagen achter elkaar. Ik ben heel bewust gaan werken na een jaar zorgen en dat voelde ook heel goed. Maar de twijfel neemt toe. Wat is nou het beste voor Sam? En wat is het beste voor mij? Welke mijlpalen ga ik missen en is het dat waard? Ondanks het dubbele gevoel, heb ik een fijne Moederdag gehad, met mijn drie liefste mannen. Het verdriet waait gelukkig ook weer over, net zo onverwachts als het soms komt. Ik weet niet hoeveel mijlpalen ons gegund zijn. Eigenlijk weet niemand dat. Die vraag is heel persoonlijk, het antwoord voor iedereen anders. Maar ik hoop wel dat alle moeders daar een keer op Moederdag over nadenken, ook of juist als ze een gezond kindje hebben. Dessie
11 Comments
Michelle
5/14/2019 09:09:00 am
Wat een oprecht bericht, het raakte me 😘🥰 veel liefs!!
Reply
Dessie
5/20/2019 12:37:04 pm
Dank je wel, lief!
Reply
Marlette van den Bergh
5/14/2019 09:22:44 am
Wat waanzinnig mooi en kwetsbaar geschreven Dessie.
Reply
Dessie
5/20/2019 12:37:25 pm
Dank je wel Marlette!
Reply
Harriƫt
5/14/2019 11:14:55 am
Open, eerlijk en moeilijk is de vraag die je je stelt. Je weet inderdaad nooit hoeveel mijlpalen je nog gegund zijn. Werk, gezin, waar wil je en moet je zijn en is het het allemaal waard? Ik weet het ook niet. Maar ik denk dat je het op een gegeven moment ‘gewoon’ voelt. Dan slaat de weegschaal door en dan weet je wat je moet doen. In de tussentijd geniet je van je kind en gezin én heb je ook nog een leuke baan. Sterkte!
Reply
Dessie
5/20/2019 12:38:01 pm
Dank voor je lieve woorden. Dat is hopelijk ook zo!
Reply
Hetty
5/14/2019 12:47:17 pm
Lieve Dessie, wat een ontzettend herkenbaar verhaal, zo puur en zo eerlijk en ondanks het feit dat ik jaren geleden hetzelfde heb meegemaakt, dezelfde emoties over me heen heb voelen komen en voor dezelfde dilemma's heb gestaan is het toch heel persoonlijk waar je uiteindelijk voor kiest (werk, zorg voor je dierbare en o zo kwetsbare kindje..) pfff. Als ik er na jaren op terugkijk ben ik zo dankbaar voor de periode dat ons meisje bij ons was, en dan is het niet meer zo belangrijk of je alle tijd aan je lieve schat heb besteed of af en toe ook even jezelf hebt opgeladen om daarna weer alles te geven wat je hebt. Wat ik bij jullie zie, dat is zó hecht, en daarom zal het altijd blijven bestaan, hoe het leventje van Sam ook zal lopen. Ik hoop dat dit helpt in verdrietige momenten. Huil af en toe maar eens lekker, ook dat lucht op! ❤
Reply
Dessie
5/20/2019 12:39:30 pm
Dank je wel Hetty, heel lief dat je dat deelt. Vind ik fijn om te lezen, veel liefs
Reply
Lieve, líeve Dessie. De pijn die je voelt om de beperkingen van je kind, bewijzen nu juist het feit dat je zo'n geweldige moeder bent! Het zou niet normaal zijn als je die emoties niet zou hebben, geef er alsjeblieft ook de ruimte aan want dat zijn die emoties ook waard...
Reply
Dessie
5/20/2019 12:42:39 pm
Dank je wel Corrie voor de lieve en bemoedigende woorden. Het blijft zoeken naar een goede balans, met goede en mindere dagen. Fijn dat je zo met ons meeleeft en meedenkt! lieve groet, Dessie
Reply
Marianne
5/28/2019 02:05:04 pm
Wat een waardevol inkijkje in al jouw overwegingen. Wat is het beste voor Sam? Wat is het beste voor mij? Deze twee vragen kunnen alleen in samenhang met elkaar beantwoord worden! En alleen door jou! Een moeder is nergens zo kwetsbaar in als in haar kind! Het mooiste kan ook zo vermengd met pijn zijn!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieƫn |