Deze opname was voor Sam en daarmee ook voor ons heel erg zwaar. Zoals elke peuter zit hij nu in een fase waarin hij graag controle wil hebben, dingen zelf wil bepalen en wil doen. Dat is ook belangrijk voor een goede sociaal-emotionele ontwikkeling op die leeftijd. Als er iets is wat Sam in het ziekenhuis niet had was het controle. Hij moest zoveel nare ingrepen ondergaan, zonder dat zijn wensen en grenzen ook maar enigszins werden gerespecteerd. Zijn reactie was controle zoeken waar het wel kon, zoals niet eten. Geen hap ging er in. Op de paar chipjes uiteindelijk na op dag vier en vijf. Het was vreselijk verdrietig en stressvol.
Ik maakte we dan ook zorgen hoe we thuis het gewone leven weer moesten oppakken. En vooral hoe we in godsnaam die operatie nog moeten doorkomen, na alles wat hij heeft meegemaakt. Toen we thuis aankwamen maakte Laurens een pompoensoepje voor de lunch, van een soeppakket dat we nog hadden liggen. Lichtelijk zenuwachtig legde ik Sam twee keuzes voor: een bordje soep of een halve avocado, in de verwachting dat hij toch niet zou willen eten. Tot mijn grote verbazing trok hij het bord soep zowat uit mijn handen en at zijn bordje (met een beetje hulp weliswaar) in een razend tempo leeg, alsof hij een week niet gegeten had. Wat ook zo was. De avocado kwam later op de middag alsnog op en ‘s avonds at meneertje nog een flink bord van zijn favoriete pasta. Toen wist ik het zeker, het komt weer goed. Sam komt hier weer bovenop. Sam was zo blij om ‘s avonds in zijn eigen bedje te liggen, dat hij bijna zelf zijn korset om wilde doen. In vergelijking met het ziekenhuis is natuurlijk alles beter. Het fysieke herstel ging voortvarend. We hebben nog wel een ruime week extra pufjes gegeven tegen het hoesten, maar Sam knapte thuis heel goed op. Toen we maandagochtend voor twee afspraken in het ziekenhuis aankwamen die echt door moesten gaan (passing voor nieuwe hulpmiddelen en een gesprek met de kinderpsycholoog) zei de arts dat Sam er beter uitzag dan ik. Nou dat klopt denk ik wel. Ik ben zelf nog steeds niet helemaal hersteld van de stress en het slaaptekort. Toch bleek de opvang vorige week woensdag een beetje te zwaar nog voor Sam en moesten we weer even een stapje terug doen. Maar inmiddels is hij weer redelijk de oude. Het mentale herstel ging en gaat wat moeizamer. De strijd om de medicijnen hield nog dagen aan. Gelukkig gaat dat nu weer redelijk goed. En de nachten verlopen nog steeds rommelig, een teken dat Sam nog veel te verwerken heeft. Ik heb het idee dat hij nog steeds gevoeliger is dan normaal, ook niet zo gek na zo’n heftige week. Een week na zijn ontslag kregen we het bericht dat ze Sam deze week wilden opereren. Dat vonden wij, en ook onze kinderarts, geen goed idee. Niet alleen was hij op dat moment nog niet fit genoeg voor een operatie onder algehele narcose, maar ook mentaal heeft hij hersteltijd nodig. Te snel een nieuwe opname er achter aan is gewoon niet goed voor hem. Dat beaamde de psycholoog ook heel duidelijk. Dat betekent echter dat de operatie dan pas in april kan plaatsvinden, dat is dan wel weer jammer. Maar dat geeft ons wel de ruimte om Sam, met hulp van de kinderpsycholoog en de pedagogisch medewerkers van het ziekenhuis, voor te bereiden op wat er komen gaat. Hopelijk kunnen we de operatie en met name de opname dan iets draaglijker voor hem maken. Na zo’n ‘uitstapje’ van twee weken pakken we de draad langzaam weer op. Ik ben weer bezig met mijn boek, dat ik voor de zomer wil afronden. Sinds deze week heeft Sam een derde dag op Zigzag gekregen. We vielen gisteren meteen met onze neus in de boter, want op zijn eerste dinsdag stond een zwemuitje gepland. Samen gingen we daar naar toe, lekker samen spelen en spetteren in het warme water. Een heel gezellig uitje en een fijne onderbreking van de zorgen die er op dit moment zijn. We mochten weer even een gewone peuter en een gewone mama zijn, ver weg van het ziekenhuis en de witte jassen. Dessie
3 Comments
Mohammed
3/5/2020 03:03:04 am
Sinds ruim een jaar ben ik bekend met deze blog en wanneer het mij weer te binnen schiet lees ik dan hoe het met jullie en Sam gaat. Als vader van een 3jarige grijpt me dit enorm aan. Ik vind het mooi om te zien hoe jullie de situatie positief benaderen en ik hoop dat jullie zo lang mogelijk van elkaar kunnen genieten.
Reply
Marjolein van de Graaf
3/5/2020 09:01:54 am
Wat vond ik het fijn om weer een update te lezen, temeer omdat de voorgaande foto zó verdrietig oogt.
Reply
Fijn dat Sam weer thuis is en dat het de goede kant op gaat. Als je dat vrolijke koppie van hem ziet is het echt een wereld van verschil met dat verdrietige kindje van de vorige foto... Daar moest ik bijna om huilen; en nu moest ik hartelijk lachen om de beschrijving van zijn tempo met eten, hopelijk blijft hij dit volhouden!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |