Na een goede rit genoot Sam vrijdagmiddag van ons Zeeuwse huisje-voor-een-weekend. Dat goede humeur werd af en toe onderbroken door een kuchje, maar hield helemaal op toen 3 andere drukke kinderen ook het huisje betraden. Dolle en drukke pret is niet aan Sam besteed, zeker niet als hij niet helemaal 100% is.
De kinderchirurg had begripvol gereageerd toen hij hoorde dat Sam het weekend voor zijn operatie nog even op pad zou gaan. Van de mooie momenten met elkaar moet je ook genieten, was duidelijk zijn redenatie. Maar toen we twijfelden of Sam wel in goede conditie zou zijn om de operatie van woensdag te gaan halen, besloten we toch maar dat hij niet mee zou gaan naar het zwembad op zaterdag. En toen de kuchen elkaar steeds meer opvolgden en het eten er moeizaam in ging, sloeg Sam ook maar het etentje op het strand over. Hij was eventjes tussendoor bij de kippen en geiten wezen kijken, daar bleef het ook bij. De vernevelaar hadden we zaterdag al twee keer aangezet (we mogen hem maar 2 keer per dag vernevelen). Toen we in de nacht van zaterdag op zondag tot de conclusie kwamen dat hij het niet redde 12 uur zonder verneveling, wisten wij dat de vakantie er op zat. Zondagochtend inpakken, en hup, naar het AMC. Hopelijk nog op tijd om aan te sterken voor de operatie van woensdag. Ondertussen ligt Sam aan het zuurstof in het BovenY-ziekenhuis (het AMC had een tekort aan ‘bedden’). Zijn weekendje weg wordt een extra lang weekend weg, maar helaas zonder glijbanen, zwembaden en strand, maar met draadjes, snoertjes en veel witte jassen. Deze week staat voor ons niet in het teken van vakantie en een spannende operatie, maar in het teken van herstel van onze lieve Sam. Voor de operatie is hij niet sterk genoeg, dus die gaat niet door, maar toch vertoeven we in het ziekenhuis. Het is nu eenmaal nooit voorspelbaar het leven met Sam. Laurens
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |