De ochtend voor ons bezoek begon op zich goed. Sam zat met een grote glimlach in de auto, hij was duidelijk blij om weer een uitje te hebben. Een moeder-zoon uitje zelfs, want er mag maar een ouder mee naar polibezoeken. Sam’s glimlach verdween direct toen hij de witte jassen in het vizier kreeg. ‘No way dat jullie aan mij gaan zitten’ dacht hij vast en stak zijn hakken in het zand. Sam wilde niet uitkleden, hij wilde geen stethoscoop op zijn borst en al helemaal geen bloeddrukbandje om zijn arm. Tijdens de echo heeft hij, ondanks de afleiding van Kikker en zijn vriendjes, een hele tijd gehuild. Niet omdat de echo pijn deed of vervelend voelde, maar omdat hij al te veel heeft meegemaakt in zijn prille leventje. Hij is bang voor witte jassen en hij is er klaar mee. Ik probeerde Sam te troosten en te helpen, mijn dikke buik negerend die behoorlijk in de weg zat, maar het hielp niet echt. Ik miste Laurens bij me. Niet alleen omdat ik het moeilijk vond, maar ook omdat het met zijn tweeën makkelijker is om hem te troosten. Gelukkig mogen we volgende week wel samen aanwezig zijn in het ziekenhuis.
Dat het zo moeizaam zou verlopen afgelopen dinsdag zag ik niet helemaal aankomen. Ik had gehoopt dat we door de EMDR traumatherapie, die zo goed verloopt, juist wat rust hadden gevonden en wat angst en spanning hadden weggehaald bij Sam. Maar blijkbaar zijn we er nog lang niet. Dit vraagt dus om hele goede voorbereiding. Waar een liesbreukoperatie voor de meeste kinderen een dagopname is, is het voor ons een hele happening. Vanmorgen kwam de pedagogisch medewerker van het AMC langs bij ons thuis om Sam voor te bereiden op de operatie. Met behulp van een knuffelbeer liet ze Sam zien wat er volgende week allemaal gaat gebeuren. Sam keek af en toe met een schuin oog mee, maar hij wilde er vooral niet te veel van weten. Het kwam vrees ik te bekend voor. We hebben wat boekjes in huis gehaald die we de komende dagen gaan voorlezen aan Sam. Zaterdag gaan we op de valreep nog een laatste therapie sessie doen en zondag wordt Sam getest op COVID-19 in het AMC. Maandagochtend is het dan echt zover. Dan rijden we met ons koffertje naar het ziekenhuis. De knuffelbeer mag ook mee met zijn operatiehemd en ziekenhuisattributen. Dan volgen een paar onderzoeken en dinsdagochtend vroeg wordt Sam geopereerd. Als alles goed gaat mogen we woensdag weer naar huis met onze lieve peuter. Ik hoop maar dat we geen extra trauma’s of nare virussen in onze koffer hoeven te proppen. Dessie
6 Comments
Leny
5/14/2020 05:44:30 am
Succes 🍀🙏
Reply
Jeanet Groenink
5/14/2020 08:14:59 am
Ik wens jullie allen sterkte!
Reply
Spannend hoor! Wat naar, maar ook begrijpelijk dat Sam zo op die 'witte jassen' reageert. Hij is nog te klein om het allemaal uit te kunnen leggen, maar groot genoeg om te weten wat het inhoud. Hopelijk wordt het een korte- en succesvolle opname zonder verder gedoe. Misschien gaat hij op zeker moment ook zien/onthouden dat hij na iedere witte-jassen-sessie ook weer heerlijk in zijn eigen omgeving terug komt!
Reply
Ronald Hiltemann
5/14/2020 08:04:23 am
Succes. Nu even doorbijten om daarna verder te genieten van elkaar.
Reply
Inge kuntzelaers
5/14/2020 01:04:49 pm
Lieve Sam 💗🦋⚽️, toitoitoi schat, papa en mama willen alleen het allerbeste voor jou, en natuurlijk leuk is anders 💪🏼🙁, maar n liesbreuk Kan ook erger worden.
Reply
Mirjam
5/15/2020 02:25:52 pm
Lieve kanjer-Sam, stap voor stap hier doorheen samen met papa en mama en snel weer op je fiets om daar van te genieten en te laten zien wat jij allemaal in huis hebt! Zet 'm op!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |