Lange tijd voelde ik geen ruimte voor een nieuw kindje. ‘Dessie is een beetje verliefd op Sam’, zei Len vorig jaar een keer tegen mij. Ik moest er een beetje van blozen. Niet alleen omdat hij gelijk had, maar ook omdat een kind van zes dat dus feilloos doorhad. Door alle hormonen schijnt het heel normaal te zijn dat je als moeder verliefd bent op je baby. Sam is bijna twee en als ik eerlijk ben, ben ik nog steeds wel een beetje verliefd op hem.
Met de geboorte van Sam werd ook een overweldigend gevoel van moederliefde geboren. Een onvoorwaardelijk gevoel van liefde waarvan ik niet wist dat het bestond. Al mijn liefde ging naar Sam en mijn andere twee mannen. Het voelde letterlijk alsof er geen liefde meer over was om te geven aan een nieuwe baby. Dat gevoel begint nu gelukkig wel te veranderen. Lange tijd had ik ook het gevoel dat we een kindje zouden willen uit angst dat Sam er ooit niet meer zal zijn. Zodat we dan niet alleen achterblijven. En dat is natuurlijk geen goede reden. En ook een tikkeltje egoïstisch misschien. Maar ook dat gevoel verdwijnt gelukkig. We zien de toekomst veel rooskleuriger in. Ergens begint het wel te kriebelen. En nu Sam wat ouder wordt, zou het natuurlijk heel erg leuk voor hem zijn om grote broer te worden. Maar los van de vraag of wij nog een kindje willen en of ons dat gegund is, zijn er zoveel meer zaken om over na te denken. Wat is de kans op nog een kindje met neonatale Marfan? Willen wij het kindje dan laten testen? En zo ja, wat doen we dan met die informatie? De kans dat het gebeurt is heel klein. De kans op een miskraam tijdens een vruchtwaterpunctie is minstens net zo groot. En wat zegt dat dan over onze liefde voor Sam? Een hele lastige afweging. En het vooruitzicht op zo’n ‘medische’ zwangerschap in het ziekenhuis maakt die afweging niet makkelijker. Stel we krijgen nog een kindje. Hoe gaat dat als Sam ziek wordt of in het ziekenhuis wordt opgenomen? Wie zorgt dan voor die nieuwe kleine spruit? Kunnen we dat kindje ook alle tijd en aandacht geven die het verdient? En geven we dat kindje ook een eerlijke kans, naast ons lieve zorgenkindje? Met Len hoeven we ons daar wat minder zorgen om te maken, omdat hij altijd bij zijn moeder en stiefvader terecht kan. Voor een derde kindje zullen wij dan toch een beroep moeten doen op opa’s en oma’s en lieve tantes. Dat voelt moeilijk. Ik weet ook wel dat we daar onze weg wel in zullen vinden. En we kunnen niet in de toekomst kijken. Komt tijd komt raad. Maar tegelijkertijd voelt het ook niet goed om die vragen niet te stellen. Kortom, veel om over na te denken. Maar een ding weten we zeker, als er een nieuwe baby komt, met Len en Sam als grote broers komt het vast goed. Dessie
2 Comments
Wat een (opnieuw) ontroerend mooi geschreven blog met diepe, inhoudsvolle en eerlijke vragen. Goed dat je ze niet ontwijkt hoor Dessie!
Reply
Dessie
7/3/2019 01:47:57 pm
Dank je wel Corrie voor je lieve woorden weer, liefs
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |