Het is best ingewikkeld om naast een drukke baan, een huishouden, school of kinderopvang, sport, zwemles en allerlei sociale verplichtingen die we in een dag moeten proppen, altijd maar ons geduld te bewaren. Als je een zorgenkindje hebt, dan heb je buitengewoon veel geduld nodig. Abnormaal veel geduld om alle negatieve situaties, zoals lang moeten wachten, te kunnen doorstaan zonder af en toe ontploffen. Engelengeduld. Volgens mij begin ik die kunst langzaam te beheersen. Al ben ik er nog niet. Lang wachten is inmiddels een niet weg te denken onderdeel van elk facet van ons leven. Met een kindje als Sam kosten de meest vanzelfsprekende dingen veel tijd. En dat lijkt naarmate hij ouder wordt nog niet echt makkelijker te worden. Oefenen met een loophulp, altijd met een kinderwagen de deur uit, spalkjes aantrekken, medicijnen geven, korset aantrekken, het kost allemaal tijd. Een maaltijd eten kost heel veel tijd. Wij zijn dagelijks zeker 2,5 a 3 uur bezig met eten. Het kost tijd omdat eten vaak een enorme strijd is en ik alles uit de kast moet trekken om een paar happen bij hem naar binnen te krijgen. Het kost ook tijd omdat Sam een langzame eter is of mooier gezegd, een echte levensgenieter. Hij kan zo driekwartier bezig zijn om een maiscracker met pindakaas op te eten. Met kleine muizenhapjes peuzelt hij dan zijn crackertje op. Geef ik hem een koekje of een liga, dan kan hij daar ook zo een half uur zoet mee zijn, dat ook zo zijn voordelen heeft. Maar het kost ook tijd als hij wel zelf wil eten, maar de soep steeds van zijn lepel afglijdt. Hij heeft de hardnekkige gewoonte ontwikkeld om een lepel net zo vast te houden als een vork en dat werkt meestal niet echt. Al juichen we zelf eten natuurlijk heel erg toe. Met zijn lievelingseten avocado lukt het wonderbaarlijk genoeg wel om het zo op te lepelen. Chips en rozijnen zijn ook altijd zo op. Maar eten blijft een tijdrovende uitdagende en ingewikkelde bezigheid, die dagelijks veel doorzettingsvermogen en geduld vergt. Zowel om genoeg eten binnen te krijgen als om het gezellig te houden aan tafel. Dat hoort er nu eenmaal bij en dat doen we, bijna altijd, met veel liefde.
Als je een zorgenkindje hebt, moet je soms om de meest basale dingen weken of zelfs maanden wachten. Zo staan nu we alweer weken op de wachtlijst voor een liesbreuk operatie. Met een beetje pech horen we op een woensdag dat we de week daarop aan de beurt zijn en dan mogen we alles uit onze handen laten vallen. We kunnen er niets aan doen, we wachten af. Waar we ook al maanden op wachten zijn nieuwe hulpmiddelen. Sam heeft een nieuwe kinderwagen en een grotere autostoel nodig. In november bespraken we dit met de ergotherapeut. We hebben nu eindelijk een afspraak voor een passing voor over drie weken. En dan moeten we nog 4 a 6 weken wachten op de levering. Wachten, wachten, wachten. Zo wacht Sam ook al weken op een aangepast fietsje, dat nu blijkt tegelijkertijd met de wagen geleverd zal worden. Nog langer wachten. Sam krijgt ook handspalkjes. Vanaf het moment dat die wens uitgesproken wordt en een aanvraag wordt opgesteld, begint het wachten. Eerst moeten we weken wachten op een afspraak om ze aan te meten, dan vier weken wachten om ze te passen (want er valt nu eenmaal een spreekuur uit) en dan weer weken wachten op het afleveren. Zo zijn we drie maanden verder. Drie maanden wachten op een hulpmiddel dat hij gewoon nodig heeft. We wachten ook al een tijdje op een extra opvang dag op Zigzag. Tja, wachtlijsten, dat kennen alle ouders. Maar echt, niemand begrijpt waarom al die zaken zo belachelijk lang moeten duren. Maar het is niet anders. Ondertussen zijn wij een kei geworden in geduldig afwachten. Sinds Sam zijn geboorte weten wij ook als geen ander wat het betekent om te wachten in wachtkamers. Wachten in wachtkamers in het ziekenhuis, bij de huisarts, bij het consultatiebureau, bij de fysio. Soms worden we verrast en zijn we zo aan de beurt. Maar soms duurt het wachten heel erg lang. Soms te lang. En dan lukt het niet om in die ongewenste situatie van het lange wachten geduldig te blijven. Nu lukt het mij over het algemeen wel vrij aardig om rustig te blijven, vind ik, maar Laurens heeft daar soms, gezien zijn drukke agenda, iets meer moeite mee. Soms kan hij daar behoorlijk boos om worden. En dan verlies ik mijn geduld, niet eens omdat ik lang moet wachten, maar omdat hij geen geduld kan opbrengen. En dan zijn we allebei boos en ongeduldig. Maar ongeduld en boosheid lossen echt niets op. Bellen en blijven aandringen versnelt de processen meestal (een enkele keer wel) ook niet. Het verpest alleen mijn humeur. Dus kunnen we beter van de nood een deugd maken, afwachten en met een beetje engelengeduld genieten van een extra kopje koffie.
4 Comments
Lieve help, ik ontplofte al bijna bij het lézen over jullie 'wachtenstijd' bij instanties! Dit is echt niet normaal, wat moeten jullie veel geduld opbrengen zeg. Als Sam iets aangemeten heeft gekregen is hij er bijna al weer uitgegroeid. Het enig positieve hieraan is dat Sam gelukkig tijd heeft om te wachten...
Reply
Inge
2/5/2020 05:36:42 am
Waar maak je afspraken voor 🤨, heel moeilijk om daar rekening mee te houden 💪🏼.
Reply
Marjolein
2/7/2020 01:28:01 am
Lieve familie,
Reply
Louise
2/15/2020 01:18:16 am
Zó begrijpelijk...! Ik lees jullie blogs met veel bewondering. Mooi hoe jullie overal het beste van weten te maken. En wat een prachtzoon. Ik wens jullie allle goeds.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |