Zo terugkijkend was het een heftige week. Gisteren zat ik er even helemaal doorheen. Na vijf dagen intensief voor Sam te hebben gezorgd en vijf beroerde nachten met heel weinig slaap, begon de vermoeidheid zijn tol te eisen. Naast moe werd ik ook chagrijnig. Chagrijnig toen er weer een ontbijt werd bezorgd waar ik echt geen trek in had, chagrijnig dat er toch nauwelijks een gezonde maaltijd te verkrijgen is in het hele ziekenhuis, chagrijnig toen mijn man in plaats van een schoon shirt een vestje voor me mee had genomen (waar ik dus niets aan had). Chagrijnig toen er weer iemand binnenliep terwijl Sam net lag te slapen. Gisteravond durfde ik het eindelijk aan om Sam los te laten, bij zijn vader achter te laten en zelf een nachtje thuis te slapen.
Maar al die ongemakken staan natuurlijk niet in verhouding tot alles wat Sam heeft meegemaakt afgelopen week. Want ondanks dat dit maar een virusinfectie was, een fluitje van een cent zou je denken na zo’n hartoperatie, was hij nu veel en veel zieker. En dat went nooit. Het is echt verschrikkelijk om je zo kind zo ziek te zien. En nog verschrikkelijker om te zien dat hij veel vervelende ingrepen moet ondergaan. Een vervelende zuurstofslang in zijn neus, om de twee uur vernevelen, neus uitzuigen, in de houdgreep houden om weer vieze medicijnen en druppels toe te kunnen dienen, prikken, de lijst is erg lang. Dat voelt soms behoorlijk machteloos. Eenmaal thuis in een warm bad met een kop thee durfde ik eindelijk de emoties toe te laten. De angst die toch steeds groter werd naarmate Sam steeds zieker werd. En het besef dat dit dus bij ons leven hoort, met ons zorgenkindje. Dat we halsoverkop weer naar het ziekenhuis moeten en alles uit handen moeten laten vallen. En maar mogen hopen dat hij er weer goed bovenop komt. Want daar draait het uiteindelijk om. Dat Sam weer beter wordt. Sinds gisteren begon het weer beter te gaan met Sam. En toen kwam Len langs. En dat is toch eigenlijk het allerbeste medicijn, een lieve grote broer. Als er iemand is die Sam kan opvrolijken dan is het Len! En dan lacht Sam weer. En niet een voorzichtig lachje, maar een echte schaterlach. Een heerlijk moment. Na eindelijk een goede nacht slaap kwam ik vanmorgen aan in het AMC. Sam en Laurens hadden een goede nacht gehad. De arts kwam langs met goed nieuws: Sam mag van de zuurstof af. Toen dat slangetje eraf mocht, hadden we ineens onze Sam weer terug. Een wereld van verschil. Hij voelde zich meteen ontzettend veel beter en vrolijker. De hele dag ging het hartstikke goed. Dus als dat vannacht ook goed gaat gaan we morgen, fingers crossed, na een week naar huis! Met een heel vrolijk mannetje! Dessie
2 Comments
astrid
11/24/2018 02:14:16 pm
Dessie het is volkomen begrijpelijk dat je er door heen zit. Na nachten geen slaap en de gehele dag zorgen
Reply
Barbara
11/26/2018 04:59:19 am
Ik hoop dat jullie thuis zijn uit het ziekenhuis. Jullie doen het geweldig. Ik, moeder van een andere Sam van bijna even oud, lees het met bewondering en ontroering. Ik gun jullie heel veel meer vieze ballenbakken en schaterlachen.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |