Het was een mooie klas, een aardige kordate leerkracht, vrolijke kindjes die lekker aan tafel een werkje zaten te doen. Ik zag een jongetje met een schrift voor zich en een potlood in zijn hand de langste woorden omcirkelen, super knap. Wat kon er dan mis zijn? Het voelde niet als Sam. Ik zag Sam hier niet zitten. Ik zag Sam helemaal niet aan een tafeltje een werkje doen, en al helemaal niet met een potlood in zijn hand. Ik negeerde mijn gevoel en wenste Sam een hele fijne dag. Laurens bleek hetzelfde gevoel te hebben. Dat gevoel ging helemaal niet weg en de juf zag het ook. Twee weken later wisselde Sam van klas.
Ook in deze nieuwe klas vond Sam onvoldoende zijn weg. Er volgden verschillende gesprekken met school, de leerkracht en de zorgcoördinator. Sam had veel tijd nodig om te wennen op zijn nieuwe school. In diezelfde periode was hij ook veel ziek, er volgde een operatie voor een PEG-sonde, een nare PEG-ontsteking, de scholen gingen weer eens dicht door Corona, ik was net gestart met een nieuwe baan, we begonnen met onze PGB-ers. Het werd die jongen allemaal te veel. Veel te veel. Sam veranderde van een vrolijk en relaxt jongetje in een overprikkeld en oververmoeid kindje. Eenmaal uit school had hij nergens meer zin in, in het weekend had hij nergens energie voor. Alle prikkels zorgden voor hele korte nachten, en dat maakten alles nog erger. Sam was nergens meer enthousiast voor te krijgen. Zijn ontwikkeling leek alleen maar te stagneren. We herkenden ons kind niet meer terug. In het nieuwe jaar kreeg Sam individuele begeleiding, en later nog meer individuele begeleiding. Het voorjaarszonnetje bracht ook wat meer energie. Sam vond langzaam zijn weg op school en stapte elke dag vrolijk in en uit de taxi. Ondanks alle goede gesprekken en inspanningen, kwam het op school eigenlijk niet meer goed. Sam kwam niet mee, de lesstof sloot helemaal niet aan bij zijn kunnen en interesses, de klassikale momenten waren veel te hoog gegrepen. Wekelijks kregen we een overzicht met foto’s van de klas, Sam deed zelden mee. Hij kon niet mee doen met de groep. Ik werd er soms zo verdrietig van. School kon Sam onvoldoende bieden wat hij nu nodig heeft op het gebied van autisme. We wilden Sam een echte kans geven op onderwijs, maar tegen welke prijs? Een gelukkig kind is het allerbelangrijkste. We gingen opzoek naar een nieuwe plek, waar Sam zich spelenderwijs op zijn eigen tempo en eigen manier kan ontwikkelen. We kwamen uit bij Kinderdagcentrum Nifterlake in Amstelveen. Een soort Zigzag (het medische kinderdagverblijf), maar dan voor grotere kinderen. Geen school of onderwijsplek, maar meer ontwikkelingsgerichte dagbesteding. Een plek waar hij ook weer al zijn therapieën kan volgen, maar geïntegreerd in een dagelijks programma. Een fijne gemoedelijke locatie met kleine groepjes, een prachtige snoezelruimte, een gymzaal en een zwembad. We zagen Sam daar helemaal happy rondlopen. Een plek waar Sam helemaal Sam mag zijn. Nu maar hopen dat Sam dat ook zo zal ervaren. Komende week gaan we met Sam kennismaken en na de zomervakantie gaan we beginnen. Ook meteen zijn laatste lange zomervakantie, want bij Nifterlake doen ze niet aan studiedagen en vaste vakanties, maar juist veel structuur en continuïteit. Heel fijn voor onze lieve Sam. Het is tijd voor een nieuwe start! Dessie
4 Comments
Inge Kuntzelaers
7/17/2022 02:08:42 am
Wat een verhaal Desdie 😥
Reply
Jolanda
7/17/2022 04:17:34 am
Heel veel plezier Sam, en ouders goede keus om te kijken wat het beste is voor jullie zoon! Veel Zegen gewenst samen!! Kijk naar wat goed gaat! Onze zoon heeft ook autisme en toen hij 12 werd dachten we aan evt begeleid wonen als hij ouder zou worden.. we bleven stimuleren en hopen.. nu is hij 19 en heeft twee diploma’s en gaat naar de hbo.. kijk wat het beste is voor Sam! Hij komt er op zijn manier!
Reply
Jacqueline
7/18/2022 12:27:42 am
Lieve ouders van Sam,
Reply
Ruud van Gorkom
7/18/2022 07:21:39 am
Lieve (ouders van) Sam,
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |