Na een week feest, volgde een week ziek zijn. Hoe onvoorspelbaar is het leven toch soms. Vorig weekend waren Sam en ik beide al niet fit. Met paracetamol en middagdutjes heb ik mezelf goed staande weten te houden en de griepvirussen terug in hok geschopt. Sam’s verjaardag ging voor alles. Maar zondagnacht ging het toch mis, de griep was niet meer te ontkennen. Bij Sam ging het op en af, goede en mindere goede nachten volgden elkaar op. We hadden de vernevelaar alweer uit de kast getrokken.
We maakten ons nog geen grote zorgen, totdat Sam donderdagnacht om 23.30 ontzettend benauwd en hysterisch wakker werd. Toen zijn hele lijfje, na een nieuwe vernevelsessie met zout, nog steeds bij elke ademhaling wild tekeer bleef gaan, hebben we het AMC gebeld. Een kwartiertje later zaten we in de auto op weg naar de Spoedeisende Hulp (SEH). En zo zaten wij een half uur later weer in kamer 4, de kinderkamer, van de SEH, waar we begin maart voor het laatst hadden gezeten. Het voordeel van midden in de nacht aankomen bij de SEH is dat je redelijk snel geholpen wordt en dat je niet twee keer je verhaal hoeft te doen: eerst aan coassistent en dan aan de arts. De dienstdoende kinderarts nam ons en Sam, gezien zijn voorgeschiedenis, erg serieus. Na een speciale verneveling met Ventolin knapte Sam enorm op. Zijn ademhaling zakte langzaam van 48 naar circa 20. We hadden ons kind weer terug. Hij kreeg zelfs weer praatjes. Extra zuurstof leek nu niet direct meer nodig, maar voor de zekerheid wilden ze hem toch een nachtje in de gaten houden. Om 4 uur s nachts installeerden Sam en ik ons in een kamer op onze vertrouwde afdeling op de 8e verdieping. Ziekenhuisopnames met een baby waren we wel gewend, maar een tweejarige peuter vindt er zelf ook wat van. Sam vond het allemaal veel te gezellig. Om half zes vielen we eindelijk in slaap; om 6 uur stond de arts op onze kamer en om 7 uur de verpleegkundige… de bekende ziekenhuisroutine. Ondanks het vreselijke slaaptekort, heeft Sam het goed gegaan. Hij is de nacht zonder extra zuurstof doorgekomen. Laurens en ik zijn de dag met koffie en M&M’s (en een lading hoestdrank en keelpastilles) ook doorgekomen. Ondanks flink protest heeft Sam goed meegewerkt. Met pretnison, antibiotica en een nieuwe lading pufjes mochten we om 17.30 uur gisteren naar huis. Zo kwam er plots weer een einde aan ons nieuwste AMC avontuur. Sam had blijkbaar even een powerboost nodig gehad. Laten we hopen dat dit geen voorteken is voor hoe de rest van de winter gaat verlopen. Het goede nieuws is dan weer wel dat Sam er zelf weer snel bovenop gekomen is. Dit was de kortste opname ooit! De rest van het herstel doen we thuis met de vernevelaar, pufjes (ook in de nacht) en flinke lading medicijnen. En natuurlijk veel slapen, want zo’n nachtelijk ziekenhuisavontuur is vreselijk slopend. Dessie
1 Comment
Astrid
10/5/2019 07:28:23 am
Wat jammer na zo'n mooie week opeens ziek.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |