Alles gaat zoals het hoort te gaan met een pasgeboren baby. Sofie is een heerlijk meisje, ze doet het super goed en ik zit deze keer wel op een soort van ‘roze wolk’. Al vallen er ook regelmatig flinke regenbuien. De geboorte van Sofie bracht weer allerlei emoties naar boven: geluk, blijdschap, verliefdheid, ontlading, opluchting, maar ook verdriet en schuldgevoel. De enorme vermoeidheid maakt alle emoties nog intenser. Een pasgeboren babytje is al enorm hard werken, maar in combinatie met de zorg voor Sam, die ook behoorlijk moet wennen, is het extra pittig. Het is een mooie, maar ook heftige tijd. De kraamtranen komen en gaan om allerlei redenen net zoals het mooie weer de afgelopen weken.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik mij regelmatig zorgen gemaakt of ons meisje wel gezond zou zijn. Al die zorgen waren op slag verdwenen toen ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Een blik op haar was voldoende om te weten dat ze geen neonatale Marfan heeft. Ze keek ons aan met haar mooie grote ogen en het voelde meteen heel goed. Wat een onbeschrijfelijk geluk. Bij Sam begonnen de grote zorgen juist een uurtje na zijn geboorte en die gaan vrees ik nooit meer weg. De eerste weken deed Sofie precies wat een baby moet doen. Lekker slapen, drinken, veel knuffelen, volle luiers produceren en papa en mama wakker houden. Het was (en is) heerlijk om samen in bed te liggen knuffelen en dit kleine meisje te leren kennen. Hoe meer ik genoot van dit lieve ontspannen en onbezorgde meisje in ons gezin hoe meer ik weer besefte wat wij, en vooral Sam, gemist hebben na zijn geboorte. Toen Sam drie dagen oud was moest hij onder een warme lamp liggen in het ziekenhuis in plaats van in mijn armen. Waar we met Sofie al meerdere fijne uitstapjes hebben gemaakt, gingen we met Sam van de ene naar de andere ziekenhuisafspraak, van het ene naar het andere slecht nieuwsgesprek. Naast geluk, was er zoveel angst en verdriet in die periode. Ik vind het heel verdrietig dat we Sam deze fijne start die we nu met Sofie beleven niet hebben kunnen geven. Daarnaast is het een enorme uitdaging om ineens twee en vaak zelfs drie kindjes in huis te hebben en voor te zorgen. Hoewel het langzaam beter gaat, voelde ik mij de eerste weken enorm schuldig richting Sam en Sofie. Schuldig richting Sofie omdat zij niet alle onverdeelde tijd en aandacht krijgt die ze nodig heeft en die Sam wel als baby heeft gehad. Schuldig richting Sam en Len omdat zij niet de aandacht krijgen die ze verdienen. Ik heb maar een paar handen en een schoot en voel mij aan alle kanten tekort schieten (wat andere ouders wel zullen herkennen misschien). Daar komt bij dat door de komst van Sofie er ineens een kleine barst is gekomen in de twee –eenheid die Sam en ik de afgelopen twee en half jaar vormden. Heel logisch, maar ik vind het ook moeilijk. Ik moet Sam wat meer loslaten om ook voor Sofie te kunnen zorgen. En loslaten is moeilijk. Laurens en ik hebben onze handen vol en zijn druk zoekend naar een nieuw evenwicht in ons gezin. Maar al zoekend genieten we enorm van onze mooie dochter, op onze regenachtige roze wolk. En hoewel het niet de bedoeling is om haar vermaanddagen te gaan vieren, staan we vandaag wel stil bij haar allereerste maand bij ons met een homemade chocolade taart. Dessie
2 Comments
Inge kuntzelaers
8/2/2020 01:45:10 am
Lieve Dessie,
Reply
Vera Steenhart
8/2/2020 10:54:03 am
Ik kan me zo goed voorstellen dat het geluk er vaak in grote hoeveelheden is, maar dat het ook schrijnt van tijd tot tijd. Want natuurlijk dringen alle herinneringen zich op. Aan de vermaandvieringen, aan de zorgen, aan de prognoses en aan alle energie die jullie op een fantastische manier hebben opgebracht. Hopelijk gaat Sam Sofie ook als een verrijking van zijn leven ervaren en zal Sofie op een dag Sam echt als een van haar twee grote broers ervaren. Veel geluk en geniet ze!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |