Ik nam hem bij de hand en samen begonnen we aan de best wel flinke en hobbelige wandeling over het zand naar het water. Sam was zo blij. Intens blij. Hij genoot zichtbaar van de wind in zijn haren en de frisse zeelucht om hem heen. Met een stevig tempo liepen we door, hij was niet te houden. Zijn dunne kwetsbare beentjes lieten hem niet in de steek. Halverwege zocht hij mijn blik en hij keek mij aan met een stralende lach van oor tot oor. Hij deelde bewust zijn blijdschap met mij. Hij maakte echt contact, ik voelde het. Zonder woorden vertelde hij hoe fijn hij het hier vond, met mij. Dit was een zeldzaam mooi moment. Ik maakte niet eerder mee dat hij zo bewust zijn geluk met mij wilde delen.
Afgelopen weekend op Texel gebeurde het weer. Op de boot, in de duinen, op het strand. Sam genoot met hoofdletter G. Hij straalde van geluk. De wind door zijn haar en in zijn gezicht, de schone lucht, de grote meeuwen, de mooie bloemen, de golven in de zee, het zand aan zijn voeten. Mijn kind fleurde helemaal op. Zo puur en oprecht. Hij ging op in het moment. Hij geniet altijd wel van het buitenleven, maar bij de zee lijkt hij nog meer in zijn element. Hoe vaak zie je dit nou, vroeg ik mij af? Hoe vaak ga ik zo op in het moment? Of andere mensen om mij heen. Veel te weinig. Na de geboorte van Sam konden we niet anders dan bij de dag te leven. We wisten niet hoeveel tijd we met Sam zouden krijgen, dus het ‘nu’ was alles wat we hadden. En om die medische achtbaan te overleven moesten we het leven wel dag voor dag bekijken. Dit was naast het verdriet en de onzekerheid, ook een enorm cadeau. Want wat hebben we ook genoten van alle mooie momenten met Sam in die tijd. We leerden echt de kleine dingen in het leven te waarderen en het leven samen te vieren. Totdat het ‘nu’ steeds zwaarder begon te worden. De zorgen om Sam werden groter, de zorgen voor Sam intenser. De zorgbureaucratie zoog al mijn energie op. De impact op ons gezinsleven en ons eigen leven werd steeds heftiger. Op sommige dagen waren de lichtpuntjes heel erg ver te zoeken. Ik denk dat toen de kunst van leven in het nu een beetje verloren is gegaan. Niet voor altijd gelukkig. Toen het langzaam weer wat beter ging met Sam en wij ons (gezins)leven wat meer op de rit kregen, kwam deze vaardigheid wel weer een beetje terug. We weten inmiddels dat we het van de (medisch) goede periodes met Sam moeten hebben en de goede dagen echt moeten koesteren. En zo besloten we dus redelijk spontaan om dit weekend een dagje naar Texel te gaan. Dagjes uit zijn voor ons gezin alles behalve vanzelfsprekend. Het is altijd afwachten of Sam zich goed genoeg voelt, of de plek geschikt is en of het niet te druk is (teveel prikkels). Nog los van alle praktische organisatie. Dus dat maakt zo’n leuke dag ook extra bijzonder. Voor Sam was het tripje naar Texel dus ook een verrassing. Ik had het hem wel verteld, maar ik denk niet dat hij het echt begreep of zich er een voorstelling van kon maken. Dus de hele dag was een groot avontuur. Een aaneenschakeling van hele fijne momenten. Hij heeft met volle teugen genoten van deze dag. En wij met hem. Sam leert ons de kunst van leven. Dessie
4 Comments
Dag Dessie en Laurens,
Reply
Thea
8/2/2023 03:13:05 am
Wat heerlijk voor Sam, maar ook voor jullie. Een (strand-) dag met een gouden randje... koesteren en nooit meer vergeten. Making memories...
Reply
Mirjam
8/31/2023 03:22:55 am
Zo mooi…
Reply
Marianne
9/19/2023 09:53:43 am
Zo die komt even binnen. Volg jullie op afstand al een tijdje en had wat langer niet meegelezen door drukte van alle dag. En je tekst en Sam laten mij weer even stil staan. Wat leren kinderen ons toch veel en in het bijzonder de bijzondere. En uit ervaring, de vertraging die zij met zich meebrengen maakt al het kleine zo groots. Ik hoop dat jullie nog vaak van de wind en zee mogen genieten.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |