De afgelopen dagen kwamen steeds meer de herinneringen terug van vorig jaar. Het heerlijke ‘gewone’ weekend dat we toen hadden, hadden we nu ook. We aten zelfs sushi, net als vorig jaar. Met Len besprak ik nog wat hij zich van vorig jaar kon herinneren. Dat bleek niet bijster veel te zijn. Maar het feit dat hij Sam zowel voor als na de operatie aan het lachen wist te brengen, herinnerde (of gokte) hij zich nog wel. En zo was het ook. Vorig jaar brachten we een hele vrolijke baby een operatiekamer in.
Nog vaak denk ik aan die periode. Aan de dagen ervoor dat ik alleen maar foto’s en filmpjes van Sam maakte, aan de nacht ervoor dat ik tijden wakker lag om naar een slapende baby te kijken, aan mijn trots op Dessie die alles opzij had gezet om Sam zo sterk mogelijk in de operatiezaal af te leveren. Maar vooral ook hoe wij dit in hemelsnaam aan hadden gekund. Natuurlijk: je moet wel en doet het vanzelf, maar oh wat was dat emotioneel zwaar. Richting Len en Sam vooral zo gewoon mogelijk doen, maar ondertussen vooral zelf in onzekerheid en angst. De 7,5 uur die wij op maandag 9 juli 2018 zonder Sam moesten doorbrengen, waren onbeschrijfelijk lang. Stilzwijgend bij elkaar, op zoek naar enige afleiding. Geslenter door de stad, een trage bak koffie en een suf spelletje op de computer. En daarna die opluchting en die kwetsbaarheid. Onze mini-Sam aan 21 draden/snoeren met zijn oogjes dicht en grote wonden. Maar hij deed het nog! Zijn hartje was gemaakt. Wat waren wij trots op onze Sam! Nu zijn we een jaar later. Geen kwetsbare Sam, maar een energieke Sam. Al een tijdje niet meer ziek geweest en vol levenslust . We bezochten op deze 9 juli de longarts. Nadat de cardioloog een paar weken geleden al geruststellend over Sam sprak, deed de longarts dat nu ook. Een recente echo van de longen van Sam baarde hem niet tot nieuwe zorgen. Maar wij weten beter: onze Sam zal nog vaker zware momenten hebben, en wij zullen dat samen met hem (moeten) beleven. Als ik de film van vorig jaar weer afspeel in mijn hoofd, put ik daar kracht uit, maar zie ik er ook best tegenop om die zware emotionele momenten vol vertwijfeling, trots, zwakte, sterkte, angst en liefde weer aan te gaan. Laurens
2 Comments
anja
7/10/2019 05:29:43 am
wat goed, dat jullie dit ook delen, angst en emoties
Reply
Wat ik zojuist bij de blog van Dessie heb geschreven, geldt ook voor jou Laurens: bij de geboorte van Sam waren er weeën, moest je wachten, stond je voor je gevoel soms machteloos toe te kijken; maar misschien was het wachten tijdens de operatie van Sam wel veel zwaarder...
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |