De dag begon veelbelovend. Sam sliep lekker uit, hij dronk zijn flesje leeg. Hij kreeg zijn mooie stoere tuinbroek aan. Hij at zelfs een paar happen pap. Alles ging voorspoedig tot dat hij tien minuten voor vertrek alles uitspuugde. Daar ben je dan mooi klaar. We komen te laat op de eerste dag, dacht ik. Alle kleren zaten natuurlijk in de was. In een te korte broek kwamen we daar aan om half tien. Sam keek sceptisch naar de andere kindjes. Hij voelde dat er iets ging gebeuren.
Eenmaal thuis wist ik niet zo goed raad met mezelf. Ik heb maar koffie gezet, de was gedaan (die vieze kleren wassen zichzelf helaas niet), wat mailtjes beantwoord. Toen kreeg ik een berichtje dat het in het begin erg goed ging, maar toen hij eenmaal doorhad dat ik weg was, hij erg overstuur werd. Gelukkig liet hij zich wel troosten. Lekker op schoot met een flesje en zijn konijn. Toen kreeg ik een fototje van een slapende Sam in het campingbedje. Dat was natuurlijk de druppel. Ik heb heel heel hard gehuild, net als Sam vermoed ik. Toen ben ik maar even gaan shoppen voor mijn kind. Een pyajama en een extra broek. Wat hij nu aanhad kon echt niet meer… Ik heb zolang uitgekeken naar deze dag. Om allerlei redenen, om weer te kunnen werken, om wat meer afleiding te hebben van alle zorgen, om Sam een ‘normaal’ leven te geven, om hem met andere kindjes te laten spelen. En dan is het eindelijk zo ver en dan slaat de twijfel toe. Is dit wel een goed idee, is dit wel het beste voor Sam, is het niet egoïstisch? Gaat het wel goed? Dat is natuurlijk niet te zeggen op dit moment. Loslaten heet dit. Dat vind ik erg moeilijk. We hebben een lieve gastouder gevonden waar we vertrouwen in hebben. Dat is het belangrijkste. Om 12.00 uur belde ik weer aan. Zij en Sam 'met konijn' deden samen de deur open. Ik heb mijn baby doodgeknuffeld. Maandag gaan we weer. Dessie
6 Comments
Astrid
9/6/2018 10:52:35 am
Dessie je bent de liefste moeder die Sam zich maar
Reply
Dessie
9/19/2018 10:41:12 am
Dank je wel Astrid voor je lieve bericht. Het is een proces. Gelukkig gaat het steeds beter, de laatste keer liet ik hem vrolijk achter!
Reply
Ik kan me zó goed voorstellen dat jij je de meest ontaarde moeder voelde van het westelijk halfrond toen je Sam achterliet bij de, gelukkig líeve (!) gastouder! Ik moest lachen en huilen om je woorden: 'ik heb mijn baby doodgeknuffeld'
Reply
Dessie
9/19/2018 10:44:21 am
Dank je wel Corrie, wat ontzettend lief. Het blijft een zoektocht naar wat het beste is voor ons allemaal. Maar ik denk inderdaad dat het wel goed is. Hij is daar in goede lieve handen en het is voor Sam ook leuk om vriendjes te gaan maken en zich op dat vlak te gaan ontwikkelen. Ik heb er vertrouwen in.
Reply
Saskia
9/13/2018 03:38:11 am
Heel herkenbaar! Maar vast ook veel zwaarder dan bij een baby van 3 of 4 maanden. Sam maakt het natuurlijk heel bewust mee, hij zit mogelijk wat in de eenkennigheidsfase en het is nieuw voor jullie allemaal nadat hij al ontzettend veel heeft meegemaakt en altijd samen is geweest met zijn mama en/of papa. De volgende keer erheen is vast voor iedereen een stuk minder onwennig en onprettig. Wellicht heeft Sam er dan zelfs al wel zin in en anders komt dat vast snel!
Reply
Dessie
9/19/2018 10:45:24 am
Dank je wel Saskia. Het is inderdaad een lastige leeftijd om aan een nieuwe plek te wennen, maar de laatste keer ging het al heel goed. Ik kon hem rustig achterlaten en hij bleef vrolijk. Stapje voor stapje komen we er wel!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |