Dat hoofd. Ik heb maar niet gevraagd wat hij bedoelde met dat hoofd. Het was eigenlijk een heel grappig moment. Sam zat geamuseerd naar dat jongetje te kijken. En ik moest erg om hem lachen. Zijn oprechte verbazing en nieuwsgierigheid waren aanstekelijk. Hij was zo heerlijk direct. Toen het jongetje weg liep kwam een oudere dame naar ons toegelopen die het hele tafereel had meegekregen. ‘Is dit Sam’, vroeg ze? Ze kende Sam. Ze was een van zijn fans.
Onderweg naar huis hield dit gesprek me erg bezig. Even probeerde ik door de ogen van dat jongetje naar mijn zoon te kijken. Ik zie Sam elke dag. Zijn lange vingers vallen mij niet meer op. En ja natuurlijk is hij super dun, dat weet ik ook. Ik ben de hele dag bezig met zijn gewicht, of hij genoeg drinkt en eet en waar ik geschikte kleding kan vinden. Maar voor mij is dat gewoon hoe mijn Sam eruit ziet. Dan is het toch weer confronterend om op zo’n moment te beseffen dat hij er voor andere mensen ‘anders’ uit ziet. Gisteren zat ik hier toevallig ook over na te denken na ons bezoek bij de ergotherapeut. Sam wordt over twee weken 1 jaar, maar hij kan nog steeds niet zelfstandig zitten, kruipen en al helemaal niet staan, wat veel kindjes van zijn leeftijd wel kunnen. Het ziet er ook niet naar uit dat daar op korte termijn verandering in gaat komen. En tegelijkertijd wordt hij steeds langer, wat het extra ingewikkeld maakt om goede voorzieningen voor hem te vinden. Hij zit nog steeds in het speciale babykuipje dat we op de kinderstoel hebben bevestigd, maar daar is hij al lang uitgegroeid. Maar in een gewone kinderstoel kan hij nog niet zitten. Gelukkig krijgen we hulp van de ergotherapeut. Met haar gaan we nu opzoek naar een aangepaste kinderwagen, een aangepaste kinderstoel en een geschikter autostoeltje. Ik heb geen idee hoe een aangepaste kinderwagen of kinderstoel eruit ziet. Zou iedereen kunnen zien dat het een aangepaste stoel is? Vallen de lange vingertjes en Sam’s dunne lijfje dan nog meer op of juist niet? Stiekem hoop ik dat het meevalt. Dat we nog even niet nog meer hoeven op te vallen dan we al doen. Al vraag ik me af of er ook maar iets is dat die grote nieuwsgierige kinderogen ontgaat… Dessie
6 Comments
Astrid
9/13/2018 08:43:28 am
Het belangrijkste is dat Sam blij en tevreden is.
Reply
Dessie
9/19/2018 10:36:47 am
Dank je wel Astrid, blij en tevreden is hij gelukkig wel!
Reply
Het lijkt me best lastig als je zo ineens geconfronteerd wordt met hoe anderen naar je kind kijken. Zij weten immers niet hoe Sam is, ze zien alleen de buitenkant, en ja, dan is het moeilijk dat je kind er niet uit ziet als de meeste andere kinderen. Ik hoop van harte dat hij alle nieuwsgierige blikken met zijn hartverwarmende en innemende lachje zal blijven beantwoorden, dat zal de meest nieuwsgierig blik doen smelten!
Reply
Dessie
9/19/2018 10:38:48 am
Dank je wel Corrie. Het is soms zeker confronterend. Maar wij hopen inderdaad ook dat mensen vooral dat vrolijke blije jongetje zien.
Reply
Ed
9/17/2018 09:54:14 am
Maar Dessie toch, maak je daar alsjeblieft geen zorgen over. Al snap ik goed dat het qua gezondheid beter kon zijn en had moeten zijn. Sam is toch echt geweldig zoals hij is. Ik zie een prachtige jongen waarbij ik er van overtuigd ben (en het bewijs) dat hij menige kille kikker kan laten wegsmelten. De lengte van zijn ledematen is van geen enkel belang om dat te hebben wat hij heeft. En hij heeft het echt hoor!
Reply
Dessie
9/19/2018 10:39:58 am
Dank je wel Ed voor je lieve woorden. Je zegt het mooi, Sam is een verrijking. Helemaal waar! Het is een geweldig mannetje!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |