Op een vulkaan in Equador dacht ik het. Op Bali toen ik knielde bij een tempel. En bovenop de Kilimanjaro waar ik middenin de nacht de top bereikte. Ooit, als ik kinderen mocht krijgen, zou ik het ze allemaal laten zien. Die hele mooie, spannende, kleurrijke wereld. De eerste jaren dat Miró en Róman er waren hielden we het nog bescheiden, al hebben ze best een gebruikt paspoort. Tenerife, Italië, Zweden, Frankrijk, ze zijn er geweest. Maar nu ze ouder worden, begint het te jeuken. Reizen wil ik met ze. Om te beginnen naar Afrika, het continent waar ik vaak zo gelukkig ben geweest. Ik vraag offertes van trips aan, speur websites af, droom samen met ze van safari’s en dat we dan olifanten kunnen zien en giraffen, zomaar in het wild. Mijn ietwat grauwe februari-humeur klaart er enorm van op. Wat een heerlijk plan!
En dan stuit ik toevallig op de weblog van Laurens Ivens, wethouder in Amsterdam, en zijn vrouw. Lieve Sam heet de pagina die is gericht aan hun zoontje dat eind september werd geboren. Sam heeft neonatale Marfan, een aangeboren bindweefselziekte waardoor hij niet ouder zal worden dan twee jaar. Mijn ogen razen over de pagina en blijven haken bij het hoofdstuk Bucketlist. Want al wordt Sam niet oud, zijn papa en mama hebben wel een lijstje voor hem gemaakt van dingen die ze graag met hem willen meemaken. Babymassage staat er op. Een keertje zwemmen. Op vakantie naar Texel misschien. En elke maand een verjaardagsfeestje met taart. Wat mooi en lief. Als er zo weinig jaren zijn, kun je maar beter vaker een feestje vieren, denk ik met een glimlach. Maar wat hartverscheurend ook. Mijn Afrikaplannen lijken opeens belachelijk decadent. En ook ver weg. Want er is niets op tegen om je te verheugen, maar wat zonde is het als je daardoor mist wat er nu gebeurt, of het grauw februari is of niet. We zijn geneigd onze bucketlist vol te plempen met enorme dromen. Van bungeejump tot scubaduik, van het noorderlicht zien tot een helikoptervlucht boven New York. Maar dat is geredeneer vanuit de gedachte dat alles zomaar grenzeloos kan. Kijkend naar de foto van Sam realiseer ik me: ook een heel kort leven zonder enorme reis is de moeite waard. Grote plannen mogen er zijn. Maar de allergrootste dromen zitten soms in het kleine. Zo klein als een heel mooi baby’tje dat elke maand een taartje krijgt. Deze column van Roos Schlikker verscheen in de Libelle (LI11-2018)
1 Comment
Sanne
3/4/2018 07:44:02 am
❤️
Reply
Leave a Reply. |
AuteurLaurens en Dessie, de ouders van Sam Archieven
Juni 2022
Categorieën |